Toen mijn vader overleed was hij 59 jaar en ik 22. In februari werd hij ‘niet meer te behandelen’ verklaard. In augustus was het zo ver. Hij stierf aan longkanker. Gedurende zijn leven rookte en dronk hij veel. Ik kende hem niet anders. Ik was bang van hem, boos op hem en ervaarde een grote afstand. Ik voelde me machteloos, alleen en vaak ook vol schaamte. Alle emoties die gepaard gaan met rouw. Rouw over de vader die ik niet had. Rouw die ik indertijd niet herkende en die ook niet erkend werd door anderen. Iedereen in het gezin was er alleen mee.

De maanden dat hij stervende was, staan in mijn geheugen gegrift: hij rookte en dronk niet meer. Wij, zijn kinderen en mijn moeder zorgden voor hem. Dat dat mogelijk was en hij dat toeliet, is nog altijd het grootste cadeau dat ik ooit kreeg: ik kreeg de vader terug die ik al jong verloren was. Hij gaf ons dat geschenk doordat hij zijn leven en zijn dood aanvaardde. Hij stierf in vrede. Mijn broer hield een toespraak bij zijn uitvaart. Eén zin daaruit heb ik altijd onthouden: “Het is maar de vraag of wij het beter hadden gedaan dan jij.”

Zo’n proces van aanvaarding en overgave gun ik iedereen die sterft en zijn nabestaanden. Zo kan sterven, ondanks het verlies, ook een cadeau zijn. Een opening naar liefde.
Ik draag daar graag mijn steentje aan bij.