Home / Dromen
Dromen
Dromen uit mijn jeugd
In mijn jeugd had ik regelmatig dromen waarin ik vergeten was me aan te kleden. Ik liep bloot of in pyjama naar school. Ik had dat niet direct in de gaten, maar op een gegeven ogenblik wel. Vol schaamte werd ik dan wakker.
in die tijd was het zo dat schaamte een groot deel van mijn leven bepaalde. Ik verstopte me, durfde me niet te laten zien. Ik bedekte mezelf opdat niemand mij zag; opdat niemand ontdekte dat ik bestond. Kennelijk ervoer ik de wereld als gevaarlijk en was het nodig om mij te verstoppen.
Een nachtmerrie uit een heel moeilijke periode in mijn leven
Ik zit in zo’n karretje op de achtbaan. Het karretje rijdt razendsnel over alle bochten. Het is een echte rollercoaster. Door de snelheid vliegt het karretje de achtbaan af, de lucht in. In de lucht draait het zich om. Ik hang in het karretje en klem me met handen en voeten vast aan de randen; m’n gezicht naar beneden gericht. Ik houd het bijna niet meer vol, ik moet loslaten, maar ik durf niet want dan zou ik te pletter vallen. Onder me zie ik de zee, maar daar zijn ook allemaal puntige rotsen. Ik klem me wanhopig vast. Wakker.
Die periode in mijn leven was voor mij een emotionele rollercoaster. Het was een periode waarin ik me krampachtig vasthield aan een relatie die onleefbaar was. Maar ik durfde niet weg te gaan, want dan zou alles instorten. Dan zou er niets meer van me overblijven. Onder me is de zee, water, het symbool voor voelen. Maar ik durfde me niet daarin te storten, in die zee van gevoelens. Ik hield me nog liever vast aan die relatie, aan dat karretje dat door de lucht vloog wat sowieso niet lang kon duren.
Een helder voorbeeld van hoe destructief het vasthouden aan zo’n illusie is. En natuurlijk eindigde die relatie met heel veel pijn en verdriet.
Een krachtige droom, zo’n vijf jaar later
Ik ben de Koning van China.
Er komen dienaren naar mij toe, ministers, die eruit zien als boeddhistische monniken. Ze zeggen mij dat ik iets moet doen aan de perikelen in de periferie van mijn rijk. Ik zeg tegen ze dat ik dat niet ga doen: het is niet de moeite waard.
De dienaren proberen mij te overtuigen, maar ik houd stand. Dan zeggen ze: “We gaan het zelf wel doen!”
Ik sta dan in het midden van mijn rijk en kan het helemaal overzien. Ik zie de monniken in de periferie op fietsjes, met wapperende oranje gewaden achter de perikelen aan gaan. Die perikelen zijn opgestapelde blokjes. Als de monniken dichtbij komen, vallen ze uit elkaar, maar achter hun ruggen stapelen ze zich gewoon weer op.
Ik heb moeite om in het midden van mijn rijk te blijven staan. Voel me aangetrokken om me te bemoeien met wat die monniken doen, maar ik doe het niet.
Dan komen ze terug. Ze zeggen tegen me: “U had gelijk. Het was niet de moeite waard.” En dan geven ze me een houten schaal met daarin verse groenten. Worteltjes en broccoli. Ik neem de schaal vriendelijk aan.
Deze droom liet mij zien waar het in mijn leven -en ik denk in ieders leven- om gaat. Je niet laten leiden door de gebeurtenissen om je heen. Die veranderen steeds. In de wereld is er altijd wat gaande. Het gaat erom dat je in ‘je midden’ blijft staan, in je centrum, van waaruit je kunt zien wat de moeite van je aandacht waard is en wat niet. Waar je wat aan kunt bijdragen en waar niet. Toch laten we ons steeds opnieuw verleiden om te handelen in situaties waar we geen invloed op hebben. Maar als volwassenen zijn we verantwoordelijk voor ons eigen leven: wij zijn de Koning van ons eigen bestaan. Aan ons de keus om te handelen op basis van optimaal zelfrespect in maximale bescheidenheid. Op basis van wat goed is, waar en schoon.
Deze droom is sindsdien richtsnoer in mijn leven geworden Het is ook een metafoor voor van waaruit ik met cliënten werk.